जुनदिनदेखि तिम्रो साथ त्यागेर आएँ, त्यो दिनदेखि खुशी छैन म । देखावटी हाँसो सजाएर बाँचेकी छु । हजारौ सपना काँधमा बोकेर उज्वल भविष्यको खोजीमा तिम्रा यादहरुलाई एउटै सुटकेसमा चाबी लगाएर तिम्रो न्यानो काखलाई त्यागेकी थिएँ । हुन त मैले कसैको करकापमा तिम्रो मायालाई त्यागेकी होईन । म आफ्नै ईच्छाले पाईला अघि सारेकी हुँ ।
सुनसानमा तिमीसँग एक्लै गफ गरिरहँदा समय बितेको पत्तो हुँदैनथ्यो । तिम्रो काखमा बसेर सुन्दर भविष्यका कहानी रच्दा मलाई छुट्टै ग्रहमा पुगेको आभास हुन्थ्यो ।
देशको केन्द्रमा छु । मैले चाहेका हरेक कुरा सिक्न सक्छु । आफूले चाहेको विषय पढ्न सक्छु । तर म जे पढे पनि जहाँ काम गरे पनि तिमीलाई मिस गरिरहेकी हुन्छु ।
जब म सुन्दरीजल पुग्छु, तिमीसँग डेभिज फल्स घुमेको याद आउँछ । तिम्रै आँखा अगाडि डेभिज फलमा किनेको मालाले त्यो याद झनै गाढा बनाइदिन्छ ।जब यहाँको ह्वाइट गुम्बा पुग्छु, मलाई चाईनिज गुम्बाले बोलाएजस्तो लाग्छ ।
जब नगरकोटमा म एक्लै रुमलिन्छु, सराङकोटको चिसो बतासले हानेजस्तो लाग्छ ।
हरेक मान्छेले जीवनमा एउटा न एउटा कुरा मिस गरिरहेका हुन्छ रे । कसैले परिवार, कसैले आफन्त, कसैले प्रमी अनि कोहिले प्रमिका । म भने सधैँभर तिमीलाई मिस गरिरहेकी हुन्छु । आई मिस यु पोखरा ।
स्कुल पढ्दा काठमाडौँ देशको राजधानी हो भनेर पढेँ । ठूलो भएपछि काठमाडौँ अवसरहरुको खानी हो भनेर बुझें । त्यहाँ गएर पढ्न सके आफ्नो करिअर उज्वल हुन्छ भन्ने बुझे ।
जब कसैले तिम्रो घर कहाँ हो ? भनेर
read more : sabitasapkota.com.np
